مردم شغل خود را ترک می‌کنند

دوستی داشتم که برای سازمان بزرگی کار می‌کرد. در سال 2021 به آن‌ها گفتند که قرار است فرهنگ دورکاری را حفظ کنیم و شما می‌توانید تا زمان اتمام کارهایتان از هرجای دنیا که بخواهید، کار کنید. سپس دوست من به همراه خانواده‌اش از تهران، محل کارش به مدت ۲۰ سال، به یکی از شهرستان‌ها نقل مکان کرد. هفته پیش، مدیران ارشد سازمان نظرشان را تغییر داده و به آن‌ها گفتند همه باید تا اول تیر ماه به دفتر تهران برگردند و به آن‌ها فقط دو ماه وقت دادند.

برای دوست دیگرم اتفاق مشابهی افتاد. البته محل زندگی او نبود که تغییر کرد؛ بلکه دو نوزاد به زندگی آن‌ها اضافه شد. آن‌ها یک پرستار بچه استخدام کردند تا چند ساعت در روز مراقب نوزادها باشد و ادامه روز او و همسرش به شکل چرخشی مراقبشان بودند؛ زیرا کار آن‌ها از نظر زمانی منعطف بود و می‌توانستند به شرط تکمیل کار، هر زمانی که می‌خواستند کار کنند.

به او نیز اخطار دو ماهه برای بازگشت به دفتر و کار حضوری داده شد. سپردن نوزاد به مهدکودک و وفق دادن او با آن محیط در این مدت تقریباً غیرممکن است. از آنجا که او باید در دفتر کارش حاضر می‌شد، برنامه فعلی زندگیشان کارآمد نبود. بعد از صرف زمان روی این موضوع، او تصمیم گرفت کارش را ترک کرده و به نگهداری از بچه‌ها بپردازد.

بهانه‌هایی که رهبران می‌آورند

مطمئنم که داستان‌های مشابه را بارها و بارها شنیده‌اید و بیشتر از این هم خواهید شنید. این واقعیت که بسیاری از رهبران از فرهنگِ کاریِ دورکاری عقب نشینی می‌کنند، آن هم زمانی که مدتی فرهنگ غالب سازمان بود، تکان‌دهنده است.

نیویورک تایمز با رهبرانی در سنین مختلف درباره کشمکش‌های بین آن‌ها و کارمندان درباره بازگشت به کار حضوری صحبت کرده است و همه آن‌ها (نه بعضی، بلکه همه) دلیل این کار را بهره‌وری کمتر دورکاری به نسبت کار در دفتر دانسته‌اند. آن‌ها گفتند همکاری و راهبری کارکنان در زمان دورکاری دشوارتر است.

همان طور که قبل‌تر گفتم، ما دورکاری را از سال 2011 شروع کردیم و من دقیقاً به نتیجه عکس رسیدم. به نسبت کار حضوری، کارکنان وقتی از خانه کار می‌کنند بهره‌وری بیشتری دارند و خوشحال‌تر هستند که در قیاس با وفاداری افراد به سازمان در کار حضوری، نوع جدیدی از وفاداری را رقم می‌زند.

موضوع دشواری همکاری و راهبری نیز درست نیست؛ اگر رهبران به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند، یا روی بهبود این مورد کار نکرده‌اند یا اولویتشان نیست. چه آن‌ها در دفتر حضور داشته باشند و چه نه، این موضوع تفاوتی ندارد؛ شما یا می‌توانید به خوبی کار تیمی و راهبری انجام دهید یا نه؛ به مکان و حضور افراد ارتباطی ندارد.

ما به اندازه کافی روی این موضوع کار نمی‌کنیم

آخرین چیزی که خبرنگار تایمز دریافت، این بود که رهبران قدیمی فکر می‌کنند کارکنان به اندازه کافی تلاش نمی‌کنند. احتمالاً دلیلش این است که برخلاف روال قبلی، مخصوصاً پیش از دوران همه‌گیری، افراد در طی روز استراحت می‌کنند. آن‌ها وظایفشان را انجام می‌دهند، به قرارهای کاری رسیدگی می‌کنند، با فرزندانشان در مدرسه وقت می‌گذرانند، ورزش می کنند و کارهای مربوط به منزل را انجام می‌دهند. من تعداد زیادی از افراد را دیده‌ام که هنگام پیاده‌روی، به تماس‌های کاری پاسخ می‌دهند. من هم کاری شبیه به این را انجام داده‌ام. در کار حضوری در سازمان هرگز چنین اتفاقی نمی‌افتد.

پیش از این تمام این کارها در بعدازظهرها، روزهای تعطیل یا در زمان‌های مرخصی انجام می‌شدند. اعتراف می‌کنم که اوایل دورکاری این مورد من را آزار می‌داد. با خودم می‌گفتم من به کارکنانم حقوق نمی‌دهم تا کل روز کارهای شخصی خود را انجام دهند و از شنیدن این متنفر بودم که کسی برای انجام کارهایی که می‌تواند در زمان شخصی‌اش انجام دهد، میزش را برای دوساعت ترک کرده است.

اما بعدها فهمیدم که این موضوع روی عملکرد کاری افراد، هیچ تأثیری نگذاشته است. اگر تأثیری هم گذاشته بود ارتقای کارشان بود. حالا اگر کسی بخواهد گاهی کوهنوردی کند یا به خواروبار فروشی برود من از آن‌ها می‌خواهم که تلفن همراه خود را در حالت هواپیما قرار دهند تا کسی انتظار پاسخ فوری نداشته باشد. حالا من هم می‌توانم در طی روز بدون احساس گناه میز خود را ترک کنم؛ با این روش به همه کارهایم رسیدگی می‌کنم و زندگی کم‌استرس‌تری را تجربه می‌کنم.